Polskie prawo pracy określa dokładni ilość dni urlopowych jakie przysługują pracownikowi.
W przypadku kiedy pracownik przepracował ponad 10 lat u różnych prawodawców przysługuje mu 26 dni urlopu, poniżej 10 lat wynosi 20 dni. Zatem brane są pod uwagę godziny pracy poprzednich pracodawców, niezależnie od przerw w pracy i sposobu zakończenia stosunku pracy. Ponadto do całkowitego czasu zatrudnienia wlicza się czas szkolny pracownika. W przypadku rozwiązania stosunku pracy w ciągu roku kalendarzowego, przyznaje polskiemu pracownikowi prawo do urlopu zarówno u starego, jak i nowego pracodawcy. To uprawnienie do urlopu nazywa się w polskim prawie proporcjonalnym uprawnieniem do urlopu. Urlop jest zasadniczo przyznawany zgodnie z harmonogramem urlopowym, pracodawca musi przygotować harmonogram urlopów uwzględniając z jednej strony wnioski pracowników, z drugiej troskę o prawidłowy przebieg pracy. Harmonogram urlopów ma zostać przedstawiony pracownikom w zwykły sposób w firmie. Jednak pracodawca nie musi sporządzać planu urlopowego, jeśli związek zawodowy lub jeśli pracownicy postanowili nie sporządzać planu urlopowego.
W takim przypadku urlop każdego pracownika ustalany jest w porozumieniu z nim i przy uwzględnieniu troski o prawidłowy przepływ pracy.
Już ustalony urlop można przełożyć z ważnych powodów na wniosek pracownika. Ponadto urlop, który został już ustalony zgodnie z Art. 164 § 2 Kodeksu pracy, może zostać odroczony, jeżeli pracodawca ma szczególne potrzeby, a mianowicie jeżeli nieobecność zainteresowanego pracownika spowodowałaby poważne zakłócenie przepływu pracy. Urlop, który został już ustalony zgodnie z art. 165 Kodeksu pracy, jest obowiązkowy i należy go przesunąć na późniejszy termin, jeżeli pracownik nie może skorzystać z urlopu zgodnie z pierwotnym terminem z powodów określonych w ustawie. Czasem jednak mogą być pewnie niejasności wówczas pomoc prawną zapewni nam adwokat prawa pracy , który będzie wiedział jakie przepisy prawa pracy mają zastosowaniu w określonej sytuacji.
